Özet

GİRİŞ ve AMAÇ

Humerus diyafiz kırıkları sonrasında görülebilen retroversiyon değişimleri omuz eklem mobilite ve stabilitesini etkileyerek fonksiyonel sonuçlar üzerinde rol oynayabilmektedir. Bu çalışmanın amacı diafiz kırığı sonrası iyileşmiş humerus ile aynı bireyin karşı taraf sağlam humerus retroversiyon açılarının bilgisayarlı tomografi ile değerlendirilmesi ve retroversiyondaki değişimin fonksiyonel sonuçlara olan etkisinin incelenmesidir.

YÖNTEM ve GEREÇLER

Kliniğimizde takipli 35 humerus diyafiz kırığı retrospektif olarak değerlendirildi. Tüm hastaların kırık ve sağlam taraf humerus retroversiyon açıları bilgisayarlı tomografi ile ölçüldü. Fonksiyonel sonuçların değerlendirilmesi için Constant Omuz Skorlaması(COS) kullanıldı. İstatistiksel değerlendirme için Mann Whitney-U Testi, Spearman ve Pearson Korelasyon analizleri kullanıldı.

BULGULAR

Çalışmaya dahil edilen 28 hastadan 14’ü (%50) kadın, 14’ü (%50) erkekti. Ortalama takip zamanı 23,6 aydı (Aralık 22-26), yaş ortalaması 45,14 (Aralık 15-80) idi. 15 hastada retroversiyon açısının arttığı ve ortalamasının 21,46 derece olduğu görülürken, 13 hastada ise retroversiyon açısının azaldığı (antevert) ve ortalamasının 16,34 derece olduğu görüldü. Retroversiyon açılarında meydana gelen değişimler istatistiksel olarak anlamlı bulunamadı (p=0,828). Retroversiyon değişiminin daha fazla olduğu hastalarda COS değerlerinin daha düşük olduğu görülse de anlamlı fark bulunamadı (p=0,433).

TARTIŞMA ve SONUÇ

Humerus diyafiz kırıklarında konservatif tedavi ile geniş retroversiyon aralıkları elde edilebilir. Bu durumun klinik fonksiyonel sonuçlar üzerinde etkisi oldukça azdır.